loader image
Zitten metro
Zwanger worden & zijn

Mag ik als zwangere even zitten?

Wat is dat toch? Dat ik er zo’n moeite mee heb, iemand te vragen of ik ergens mag zitten nu ik zwanger ben. Is het mijn eigen trots? Het niet willen tonen van zwakte? En waarom staan mensen niet uit zichzelf op?

Op een warme doordeweekse zomerdag, sta ik rond een uur of 9 ’s ochtends op de metro te wachten. Het is vakantietijd en de ochtendspits loopt op z’n einde. Maar mijn hoop op een zitplekje vervaagt al snel, op het moment dat ik de metro binnen stap. Bomvol. Ik klamp me vast aan een paal en heb nog even de illusie, dat ik wel kan blijven staan tot mijn halte. Ik ben toch een jonge, gezonde (weliswaar 30 weken zwangere) vrouw? Ik mankeer toch niets? Maar het is warm in de metro. En ik word al iets lichter in m’n hoofd.

Mag ik even zitten?

Ik staar naar het meisje, dat voor mij op een stoel zit. Ze kijkt uit het raam en heeft mijn zwangere buik, ondanks mijn aansluitende jurk, nog niet gezien. Ook de mensen om haar heen, zijn te druk met zichzelf bezig om me op te merken. Of doen ze net alsof ze het niet zien? Stiekem zoek ik om me heen, naar de stoel met de ‘magische sticker’ van een zwangere vrouw en een man met een stok. Dáár mag ik sowieso zitten. Maar wat hou ik mezelf eigenlijk voor de gek? Ik kan het toch gewoon vragen? In mijn hoofd speel ik af hoe ik het meisje voor me, vraag om op te staan. “Sorry, zou ik hier mogen zitten?”. Of: “Hoi, vind je het erg om op te staan? Ik ben zwanger”. Dat laatste voor het geval dat ze het niet zou zien… Terwijl m’n buik nu toch echt overduidelijk is.

Mijn eigen trots

Waarom kost het me zoveel moeite, om iemand simpelweg te vragen om op te staan? Is het mijn eigen trots? Ben ik bang dat mensen me zwak zullen vinden? Wil ik aan de buitenwereld bewijzen dat ik een sterke zwangere vrouw ben? Maar waarom eigenlijk? En waarom staan mensen uit zichzelf niet meer op? Ik voel me haast een oude dame, die het heeft over ‘de jeugd van tegenwoordig’.

Uiteindelijk verzamel ik al mijn moed en vraag ik het meisje om op te staan. Ze reageert lief en begripvol. Alsof het heel vanzelfsprekend is dat ik het vraag. Hehe, ik zit. Was dat nou zo moeilijk?… Of maak ik het voor mezelf gewoon te ingewikkeld? Ik beloof mezelf plechtig, om het de volgende keer, meteen te vragen…

You Might Also Like...

No Comments

    Leave a Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    Top