Cas is vandaag alweer 1 jaar. En gek genoeg emotioneert het me een beetje. Het is een gevoel dat ik maar moeilijk onder woorden kan brengen of in één woord kan samenvatten. Behalve dat ik natuurlijk enorm geniet van alle voorbereidingen, ervaar ik een ontelbare mix van emoties. Dankbaarheid, blijdschap, weemoed en verliefdheid. Want wauw, wat is dit jaar snel gegaan. En ik denk dat alle moeders wel begrijpen wat ik bedoel.
Een rollercoaster van emoties
Daar was hij dan, op 12 oktober 2016, werd onze lieve Cas geboren. Maandenlang had ik uitgekeken naar iemand die ik nog nooit had ontmoet, maar van wie ik nu al onvoorwaardelijk hield. En ondanks dat hij 8 maanden in mijn buik had gezeten, gingen we elkaar nu pas echt leren kennen.
Ik werd overweldigd door een golf van verliefdheid. Deze liefde deed bijna pijn. Bij ieder kaartje dat ik kreeg barstte ik in snikken uit en één blik in zijn wiegje was genoeg om de waterlanders te laten stromen. Als new mommy gaan er zoveel gevoelens en gedachten door je heen. Behalve verliefdheid, ervaarde ik ook ongeloof en angst. Want als je zoveel van iemand houdt, dan kan je alleen maar bang zijn om degene kwijt te raken. Daarnaast moest ik ook onwijs wennen aan mijn nieuwe rol. Wat niemand je namelijk vertelt, is dat je, vanaf dat die lieve kleine geboren is, niet meer voor jezelf leeft, maar voor iemand anders. En dat je (zeker in het begin) in een continue staat van paraatheid verkeerd.
Van hulpeloze baby naar lieve dreumes
Maar wat ik in het begin nooit had gedacht, was dat m’n liefde alleen maar zou groeien. En dat een kleine roze wolk, zou veranderen in een lucht vol roze wolken. Want zoals die kleine groeit, zo groeit je liefde mee. We leerden elkaar kennen, raakten op elkaar ingespeeld en die hulpeloze lieve baby is nu een heel eigen karaktertje geworden. Zijn voorkeur voor bepaalde speeltjes, uit zichzelf naar je toe komen voor een knuffel en begrijpen dat je bij ‘Hieperdepiep – Hoera’ je handen omhoog moet doen. Het is echt onbetaalbaar.
1 jaar
Nu Cas vandaag 1 jaar is realiseer ik me, dat een jaar nog nooit zo snel voorbij is gegaan. Wat is het toch bijzonder en wat blijf ik dankbaar dat we dit mee mogen maken. Met weemoed denk ik terug, aan toen hij nog dat lieve kleine baby’tje was. Die tijd komt nooit meer terug. En terwijl ik dit zo schrijf, krijg ik tranen in mijn ogen. Maar die slapeloze nachten, de huiluurtjes en de onzekerheid die je voelt als nieuwe moeder, dat mis ik lekker niet.
Lieve Cas, ik ben ongelofelijk trots op het mooie persoontje dat je nu al bent geworden. En op ons als kersvers gezinnetje.
We houden van jou, helemaal tot aan de maan en terug.
Liefs, mama
No Comments