Ivan zit voor een paar maanden in een andere stad voor zijn studie. Mij hoor je niet klagen. Want in het weekend komt hij weer thuis en Cas is een makkelijk kind. Maar het is soms wel even bikkelen, zo in je eentje. Inmiddels is er een maand voorbij en ik realiseer me nu pas echt hoe pittig het moet zijn voor een single mom.
Iedere maandag vertrekt Ivan naar Brabant en op vrijdagavond is hij weer terug. Doordeweeks sta ik er deze dagen dus alleen voor met Cas. Ik breng hem naar de opvang, haal hem weer op, kook eten, breng hem naar bed, ik doe de boodschappen en zorg dat het huis aan kant is. Alles in m’n eentje. Daarnaast werk ik nog 3 dagen per week. Gelukkig komt oma op woensdag helpen, maar aan mijn blog kom ik soms bijna niet meer toe. Ik ben er af en toe gewoon te moe voor. Als Cas zijn middagdutje doet pak ik regelmatig wat slaap mee. En ’s avonds ga ik het liefst op tijd naar bed. Dat lijkt me maar beter, om mijn weerstand goed te houden. Want ziek zijn met een kindje dat is niet de ideale combinatie.
Maar wie ben ik om te klagen? Ik kan iedere avond bellen met mijn lieve wederhelft, om de dag door te nemen of om simpele opvoedvragen te bespreken (“Wat zou jij doen?”). En in het weekend dan zien we elkaar weer. Dan doen we weer alles samen en kan ik even bijkomen. Opladen voor de komende week. Dan kunnen we er weer tegenaan. Dat ik weet dat deze situatie tijdelijk is maakt het overzichtelijk en veel minder ‘zwaar’.
Hoe anders is dat wanneer je single mom bent. En je er gewoon altijd alleen voor staat. Ik realiseerde mij dit ineens ontzettend nu ik dit ‘even’ heb mogen ervaren. Niemand om mee te overleggen. Nooit even je handen vrij, nooit ziek kunnen zijn en niemand om het huishouden even aan over te dragen. Nauwelijks momenten voor jezelf, omdat je continu “aan” staat. En dat meestal ook nog gecombineerd met een baan en andere zorgen. En zo stond ik er ineens bij stil:
Lieve single mom, wat je verhaal ook mag zijn, ik heb zoveel respect voor je! ♥
No Comments